Περπατώ μέσα στο μαλακό και κατάλευκο χιόνι,
αυτό που καλύπτει τη θλίψη του θανάτου του Φθινοπώρου.
Χαμένος στην σκέψη μου για σένα βρίσκω ένα τριαντάφυλλο
που η ομορφιά του και η φρεσκάδα του παρέμεινε ανέγγιχτη στην αναπνοή του Χειμώνα.
Πόσο καιρό είχα να αγγίξω τα πέταλά του..
αυτά τα βελούδινα χείλη που υπόσχονται ανέκφραστες ευωδίες.
Τότε άνοιξε με πάθος και ψιθύρισε το όνομά σου.
Αφιερωμένο στην γυναίκα μου!
